بیماری های مشابه

بازدارنده‌های چندکینازی (Multikinase inhibitors - MKIs) دسته‌ای از داروهای سرطان‌شناسی هستند که چندین نوع از پروتئین کینازها را مهار می‌کنند. این پروتئین‌ها در فرآیند سرطان‌زایی (KIT, RET, RAF-1 و BRAF)، رگ‌زایی تومور (گیرنده‌های VEGF ۱، ۲ و ۳ و TIE-2) و ریزمحیط تومور (PDGFR و گیرنده فاکتور رشد فیبروبلاست) نقش دارند.

پدیده رینود (Raynaud phenomenon) یک اختلال عروقی است که با اسپاسم موقتی شریان‌های کوچک انگشتان، عمدتاً به دلیل دمای سرد یا استرس، مشخص می‌شود. علائم این اختلال با تغییر رنگ مشخص دست‌ها از سفید (پالور)، به آبی (سیانوز) و سپس به قرمز (هایپرمی) نمایان می‌شود، اگرچه ممکن است هر سه مرحله در همه افراد وجود نداشته باشد. پدیده رینود به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم می‌شود که هر کدام مسیر بالینی متفاوتی دارند.

درماتیت تماسی آلرژیک (Allergic contact dermatitis) نوعی اگزما (درماتیت آتوپیک) است که در اثر واکنش به یک آلرژن (ماده حساسیت زا) ایجاد می شود. برخلاف درماتیت تماسی تحریک‌کننده (irritant contact dermatitis) که در زمان تماس ماده حساسیت‌زا با پوست رخ می‌دهد، درماتیت تماسی آلرژیک حدود 24 تا 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن رخ می‌دهد. شیوع آلرژن‌هایی که باعث درماتیت تماسی آلرژیک می‌شوند، اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند، زیرا برخی از مواد شیمیایی در تولید محصولاتی که با پوست در تماس هستند، دائما در حال تغییر است. اخیراً، علل شایع درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از نیکل، کرومات ها، مواد شیمیایی لاستیکی و نئومایسین. حساسیت زا های رایج در عموم مردم جامعه شامل عطر، فرمالدئید، لانولین (چربی های موجود در پماد ها و لوازم آرایشی) و بسیاری دیگر از مواد شیمیایی رایج محیطی می باشد.

این خلاصه به بیماران کودکان می‌پردازد. درماتیت تماسی آلرژیک در بزرگسالان به صورت جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرد.

تمامی سوختگی‌ها (به جز سوختگی‌های سطحی و جزئی) نیاز به درمان پزشکی با مراقبت از زخم و کنترل درد دارند (از مصرف آسپیرین در کودکان خودداری کنید). در صورت هرگونه سوختگی ناشی از سوء استفاده احتمالی از کودک، بیمار را در بیمارستان بستری کنید مگر اینکه کودک بتواند به مکانی امن بازگردد.

سرمازدگی (Frostbite) به آسیب شدید ناشی از سرما به پوست، بافت نرم و گاهی ساختارهای عمیق‌تر اشاره دارد.

اریتروملالژیا (Erythromelalgia) یک بیماری نادر است که به‌طور کلاسیک با علائم متناوبی از احساس سوزش شدید و ناگهانی، اریتم (قرمزی پوست) و گرمای پوست، معمولاً در اندام‌ها، به‌ویژه اندام‌های تحتانی بیشتر از فوقانی، ظاهر می‌شود. همچنین گزارش‌هایی از درگیری صورت، گوش‌ها و ناحیه تناسلی وجود دارد.

بیماری سرم (Serum Sickness) یک نوع بیماری ایمنی کمپلکس نوع ۳ است که در نتیجه تماس با سرم‌های درمانی هترولوگ (کلاسیکاً غیرانسانی) یا پروتئین‌های درمانی کیمریک ایجاد می‌شود. این واکنش به ندرت پس از انتقال خون نیز مشاهده می‌شود. بیماری سرم معمولاً ۷ تا ۲۱ روز پس از تماس با پروتئین‌ها یا مواد شیمیایی خارجی رخ می‌دهد. عوامل تحریک کننده شامل آنتی‌توکسین‌های میکروبی و سموم، ایمونومدولاتورها، واکسن‌ها، نیش حشرات، پروتئین‌های فیبرینولیتیک درمانی و ایمونوتراپی آلرژی هستند.

آنژیوادم (Angioedema) که همچنین به نام آنژیونوروتیک ادم (angioneurotic edema) شناخته می‌شود، نوعی از کهیر (urticaria) است. در حالی که بثورات کهیری معمولاً لایه سطحی درم را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تورم در آنژیوادم در سطح عمیق‌تری رخ می‌دهد و معمولاً در درم و بافت زیرجلدی یا زیرمخاطی اتفاق می‌افتد. به ندرت، دستگاه گوارش نیز ممکن است درگیر شود. این ادم به دلیل افزایش نفوذپذیری عروقی و نشت مایع به داخل بافت بینابینی ایجاد می‌شود.

درماتومیوزیت (Dermatomyositis) یک بیماری خودایمنی بافت همبند چند سیستمی است که اغلب با میوپاتی التهابی پروگزیمال اکستانسور متقارن، بثورات پوستی بنفش رنگ و آنتی‌بادی‌های خودی بیماری‌زا در گردش خون شناخته می‌شود. درماتومیوزیت دارای بروز دوگانه است، به طوری که فرم بالغین آن بیشتر در افراد 45 تا 60 ساله و فرم جوانان در کودکان 10 تا 15 ساله دیده می‌شود. نسبت بروز در بالغین به صورت 2 به 1 به نفع زنان است.

این خلاصه به بررسی بیماری درماتومیوزیت (dermatomyositis) در کودکان می‌پردازد. درماتومیوزیت در بزرگسالان به‌طور جداگانه بررسی شده است.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

عفونت با ویروس HIV باعث بروز سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) می‌شود و این یک مشکل بزرگ بهداشتی در سطح جهانی است. دو نوع ویروس وجود دارد: HIV-1 و HIV-2. این ویروس عمدتاً از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود. همچنین می‌تواند به‌صورت پارنترال (از طریق استفاده از مواد مخدر تزریقی، انتقال خون یا در زمان پیوند عضو) یا پری‌ناتال (درون‌رحمی، حین زایمان یا در دوران شیردهی) منتقل شود. مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند و بیمارانی که به مواد مخدر تزریقی اعتیاد دارند، در معرض خطر بیشتری برای این عفونت قرار دارند. ویروس به لنفوسیت‌های T-CD4 حمله کرده و منجر به اختلال تدریجی سیستم ایمنی می‌شود.

هپاتیت C یک عفونت کبدی است که توسط ویروس هپاتیت C (HCV)، یک ویروس RNA مرتبط با فلاوی‌ویروس‌ها، ایجاد می‌شود. هفت ژنوتیپ از این ویروس شناسایی شده‌اند که در درمان اهمیت دارند. HCV می‌تواند باعث هپاتیت حاد یا مزمن شود و به ندرت هپاتیت برق‌آسا (fulminant hepatitis) را ایجاد کند. این ویروس از طریق تماس پوست‌خراش (percutaneous) یا مخاطی با مایعات بدنی عفونی منتقل می‌شود. استفاده از مواد مخدر تزریقی اصلی‌ترین روش انتقال در کشورهای توسعه‌یافته است. آسیب‌های ناشی از سوزن، خالکوبی، سوراخ کردن بدن و ختنه آیینی از عوامل خطر کمتر محسوب می‌شوند. انتقال جنسی و انتقال از مادر به فرزند گزارش شده‌اند، اما به نظر می‌رسد که کمتر از انتقال از راه خون (parenteral transmission) شایع باشند. انتقال از طریق انتقال خون زمانی علت اصلی انتقال HCV بود، اما از زمانی که غربالگری خون برای HCV در سال ۱۹۹۲ در دسترس قرار گرفت، این روش انتقال بسیار نادر شده است.

سندرم دستکش و جوراب پاپولار-پورپوریک (Papular-purpuric gloves and socks syndrome - PPGSS) یک بیماری نادر پوستی است که با عفونت ویروس پاروو انسانی B19 مرتبط است. علل کمتر شایع این بیماری شامل عفونت با ویروس سرخک، ویروس هرپس انسانی (Human herpesvirus - HHV)-6، یا کوکساکی B6 می‌باشد. PPGSS عمدتاً در بهار و تابستان در جوانان مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در کودکان و نوجوانان نیز دیده شود.

ویروس سیتومگالو (Cytomegalovirus یا CMV) که به عنوان ویروس هرپس انسانی نوع ۵ نیز شناخته می‌شود، عضوی از خانواده ویروس‌های DNA هرپس است. عفونت CMV شایع است و تا بزرگسالی، ۸۰٪ از جمعیت جهان آنتی‌بادی‌هایی را توسعه می‌دهند که نشان‌دهنده عفونت اولیه گذشته است. عفونت‌های CMV از طریق مواجهه با مایعات و ترشحات بدن (مانند ادرار، بزاق، خون، ترشحات واژن، مایع منی و شیر مادر) به دست می‌آیند.

بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) به اختلال عملکرد چند ارگان ناشی از ورود لنفوسیت‌های ایمنی خارجی یا بافت مغز استخوان (پیوند) به میزبان دارای نقص ایمنی گفته می‌شود. بیشتر موارد GVHD در بیمارانی رخ می‌دهد که تحت پیوند مغز استخوان آلوژنیک قرار گرفته‌اند، اما ممکن است در گیرندگان پیوند اعضای جامد و دریافت‌کنندگان انتقال خون نیز رخ دهد. به ندرت، سندروم مشابه GVHD پس از پیوند سلول‌های بنیادی خونساز اتولوگ نیز ممکن است رخ دهد که احتمالاً به دلیل ناتوانی در برقراری تحمل خودی است. پوست، دستگاه گوارش (GI) و کبد، ارگان‌های اصلی درگیر در GVHD حاد هستند.